Στις Βρυξέλλες, την πόλη όπου χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης, χτυπάει και η καρδιά της γιαγιάς. Πλήρης ημερών, γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και μία ευρύτερη κατανόηση του κόσμου, η γιαγιά γλιστράει έξω από τη ζωή σαν να πηγαίνει έναν νυχτερινό περίπατο. Έναν μαγικό περίπατο που κλείνει τον μεγάλο κύκλο μιας γεμάτης ζωής.
Μία λυρική και ευαίσθητη ματιά πάνω στο θέμα της απώλειας, ιδωμένης ως το φυσιολογικό, κάπως μελαγχολικό τέρμα ενός μεγάλου δρόμου.
Ένα κείμενο γραμμένο με τόση συγγραφική τέχνη και ωριμότητα, που παρά το θέμα του δεν προκαλεί θλίψη, παρά μόνο μια ζεστασιά και μια γλυκιά μελαγχολία.
Με θριαμβευτική, ήδη, πορεία στις λίστες με τα best sellers, το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» είναι ένα δροσερό, αυτοβιογραφικό χρονικό που ξεδιπλώνεται μεταξύ Σάμου –τα πρώτα, ανέμελα παιδικά χρόνια της Άλκης Ζέη– και Πατησίων, δικτατορίας του Μεταξά και Δεκεμβριανών, δίνοντας μια σπαρταριστή εικόνα της εποχής και μιας πινακοθήκης ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα: από τη Διδώ Σωτηρίου, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Ελύτη και τον Γκάτσο ώς τη Ζωρζ Σαρή, τον Χατζιδάκι και τον Κώστα Αξελό. Μια πολύτιμη μαρτυρία από μια συγγραφέα προικισμένη, σε μια γλώσσα απολαυστική, ζωντανή και ρέουσα – προσωπικά, δυσκολεύτηκα πολύ να το αφήσω από τα χέρια μου…
Με θριαμβευτική, ήδη, πορεία στις λίστες με τα best sellers, το «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» είναι ένα δροσερό, αυτοβιογραφικό χρονικό που ξεδιπλώνεται μεταξύ Σάμου –τα πρώτα, ανέμελα παιδικά χρόνια της Άλκης Ζέη– και Πατησίων, δικτατορίας του Μεταξά και Δεκεμβριανών, δίνοντας μια σπαρταριστή εικόνα της εποχής και μιας πινακοθήκης ανθρώπων που έμελλε να σφραγίσουν τη μεταπολεμική Ελλάδα: από τη Διδώ Σωτηρίου, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Ελύτη και τον Γκάτσο ώς τη Ζωρζ Σαρή, τον Χατζιδάκι και τον Κώστα Αξελό. Μια πολύτιμη μαρτυρία από μια συγγραφέα προικισμένη, σε μια γλώσσα απολαυστική, ζωντανή και ρέουσα – προσωπικά, δυσκολεύτηκα πολύ να το αφήσω από τα χέρια μου…