22 Δεκ ΣΤΗΝ ΑΛΚΗ ΖΕΗ ΧΡΩΣΤΑΩ…
Η βραβευμένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων Αγγελική Δαρλάση γράφει για την Άλκη Ζέη με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό της.
Χρωστάω ηλιόλουστα μεσημέρια, χουχουλιάρικα απογεύματα, άγρυπνες νύχτες της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας, που ταξιδεύοντας με τα βιβλία της ένιωθα την καρδιά μου να πλαταίνει και τον νου μου να υψώνεται. Της χρωστάω, επειδή κάπου εκεί γύρω στα έντεκα αποφάσισα πως όταν μεγάλωνα θα γινόμουν κι εγώ συγγραφέας όπως εκείνη – κι ονειρευόμουν, μάλιστα, πως, λέει, κάποτε θα έγραφα ένα τόσο καλό βιβλίο που θα της το πήγαινα να το διαβάσει. Της χρωστάω, επειδή όταν εκείνο το παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα η Άλκη Ζέη το κράτησε στα χέρια της με μοναδική ευγένεια και προσοχή και του φέρθηκε, μου φέρθηκε με τόσο μεγάλη γενναιοδωρία – όση ποτέ δεν είχα τολμήσει να ονειρευτώ. Επειδή λίγα χρόνια αργότερα μου έκανε την τιμή να μου εμπιστευτεί το δικό της βιβλίο «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», αυτό το τόσο σημαντικό βιβλίο της νεότερης ελληνικής πεζογραφίας, για να το διασκευάσω σε γκράφικ νόβελ.
Της χρωστάω, επειδή μέσα από το έργο της μου δίδαξε πως το να γράφεις για παιδιά και νέους είναι μια πολύ σοβαρή, όμορφη όσο και θαρραλέα και γενναιόδωρη υπόθεση. Μια υπόθεση που προϋποθέτει σεβασμό προς τα παιδιά -τις νεότερες γενιές-, ήθος, εντιμότητα, μεγάλη ψυχική και πνευματική καλλιέργεια και τη θέληση να μην πάψεις ποτέ ν’ αμφισβητείς το άδικο, να γοητεύεσαι από την ομορφιά του μικρού και φαινομενικά ασήμαντου, να μην επιτρέπεις στον χρόνο που περνάει από πάνω σου να θολώσει το βλέμμα σου, αλλά αντίθετα να κοιτάς τον κόσμο γύρω σου με περιέργεια, κατανόηση, παιχνιδιάρικη διάθεση, ασίγαστη όρεξη να γευτείς τη ζωή ως το μεδούλι και μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο.
Της χρωστάω, επειδή στην καθημερινή μας επαφή η Άλκη μού έμαθε πόση ουσία κρύβεται στο να βλέπεις τη ζωή τόσο σοβαρά όσο και ανάλαφρα, να βρίσκεις πάντα λόγο να γελάς και λόγους ν’ αυτοσαρκάζεσαι, ότι κάποιες φορές μπορώ να κάνω εξαίρεση και να πίνω ουίσκι τα απογεύματα, ποιες είναι οι καλύτερες τυρόπιτες της Αθήνας, πως δεν χρειάζεται όμως να φας ολόκληρη τυρόπιτα για να είσαι ευχαριστημένος, επειδή το να είσαι εγκρατής όπως ήταν εκείνη δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς ν’ απολαμβάνεις κιόλας. (Αυτό που δεν μπόρεσε να μου μάθει είναι το να μη μ’ αρέσουν τα γλυκά, όπως εκείνης – με εξαίρεση το κέικ λεμόνι και τη μηλόπιτα).
Θα πω ψέματα αν πω ότι τη χόρτασα την Άλκη Ζέη κι ότι δεν μου λείπει παρά τη μεγάλη κληρονομιά που μας άφησε και τις όμορφες αναμνήσεις που έχω μαζί της. Σ’ αυτόν τον δύσκολο χρόνο, που μεσολάβησε, υπήρχαν τόσες φορές που σκεφτόμουν κι αναρωτιόμουν «τώρα τι θα έλεγε γι’ αυτό το θέμα η Άλκη»… Και συχνά την έβλεπα να μου λέει με το γνωστό σκανταλιάρικο ύφος της «Σε λυπάμαι» όπως μου έλεγε ενόσω έκανα τη διασκευή για τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου». Κι αμέσως μετά όπως συχνά μου έλεγε πριν κλείσουμε το τηλέφωνο «Να μην αγχώνεσαι… Με θάρρος προχωράμε. Σε φιλώ».
Ένα χρόνο χωρίς την Άλκη και νιώθω ακόμα πιο έντονα ότι συνεχώς θα βρίσκω λόγους να της χρωστάω…